Uuu... zawsze mogło być gorzej. Chociaż...właściwie nie jestem pewna czy to nie jest właśnie owe „gorzej”, czyli uczynić film o Dostojewskim pozbawiony pasji. To przykre że cała fabuła sprowadza się właściwie...do wyścigu z czasem. Uważam że pisanie książki powinna być tłem dla wszystkich innych relacji. Natomiast otrzymujemy kadry (powtórzone) gdzie bohaterka ziewa, zmęczona, kolejne kartki się tworzą i tylko czekamy na happy-end. Brak w tym filmie emocji, mimo że przecież tak wiele jest na swoim miejscu- zarówno gra aktorska, jak wystrój mrocznego, dusznego pomieszczenia gdzieś w kamienicy... a jednak...wysiłki pani J. May wydają mi się nieco komiczne w związku z fabułą. Ona wgryza się w świat pisarza... świat, którego twórcy filmu nie potrafili ukazać za pomocą obrazu. Zawiodłam się na owym dziele. Zapewne dlatego że nie przygotowałam się na to iż temat przerośnie umiejętności. A ich brak sprowadza się w mej krytyce „tylko” do faktu w dość słuchy sposób wykreowania tamtego świata.
Hmmm... w tym momencie przypomina mi się Fortepian. Jak z tak łatwego tematu można było zrobić dzieło ciekawe, przepełnione pewnym niepokojem, uzupełnione muzyką. Tu dokonano zabiegu odwrotnego: niezły temat sprowadzona na równinę.