Gatunek dramat psychologiczny z założenia proponuje nam wędrówkę w głąb siebie, niespotykaną podróż do filmowego świata ludzkiej psychologii i ta pozycja zdaje się potwierdzać założoną tezę. Obraz oferuje nam punkt widzenia matki potwora- sadysty, począwszy od chwil przed jego poczęciem, a skończywszy na ludzkim dramacie, który nieunikniony musiał w końcu kiedyś nadejść.Nie skupia się na studiowaniu osobowości chłopca, nie ukazuje wprost cierpienia zadanego przez tę skrajną osobę. Niedopowiedzenia są dla mnie osobiście ciekawe. Pod mikroskopem reżyserki Ramsay skupia się bowiem głównie matka i jej życiowe problemy. Wszak większym dramatem i przerażeniem może napawać samo wyobrażenie sobie tego, czego do końca nie widzimy na ekranie, czyli główną rolę odgrywa tu swoista gra wyobraźni, na uczuciach i umyśle widza.Po części historia ta dotyczy bezstresowego wychowania amerykańskiego dziecka i jego wpływu na psychikę trudnego, inteligentnego człowieka. Rozgrzesza ona niejako postać matki, obcującą na co dzień z mało "chcianym" synem Kevinem, który sprawia same kłopoty, a do tego ciągle się kamufluje przed innymi ze swoim socjopatycznym, narcystycznym i nienormalnym zachowaniem.
Stereotypowo to właśnie matka uważana jest za winną wszystkiemu, całemu złu związanemu z trudnym potomstwem, ona też cierpi najdotkliwiej, ponieważ niejako "stworzyła potwora" i obcuje z nim najbliżej i najdłużej. To ona pierwsza powinna była dostrzec zło i patologie czające się w psychice syna. Tak też się dzieje, ale nie zmienia to postaci rzeczy, ani biegu wydarzeń, dając widzowi pole do namysłu i refleksji. Cały świat bagatelizuje intuicyjny tok rozumowania głównej bohaterki. Kevin jest zdrowym i normalnym chłopcem aż do momentu...no właśnie, tego musicie dowiedzieć się sami.
Film kojarzy mi się jednoznacznie. Na myśl od razu przywodzi mi to tematykę książki pt.: "Piąte dziecko" Doris Lessing, brytyjskiej pisarki, laureatki Nagrody Nobla w dziedzinie literatury w 2007 roku.
Mnie osobiście obraz bardzo przypadł do gustu, ukazuje mechanizmy trudnej osobowości psychopaty, jej złożoność i interakcje z innymi, zdrowymi ludźmi, a także wpływ na życie całej rodziny i nie tylko. Bardzo dobry dramat balansujący na granicy eleganckich, tajemniczych i inteligentnych niedopowiedzeń. Na uwagę zasługuje także oryginalny soundtrack i gra aktorska Swinton i Millera, a także piękne zdjęcia.