Standardowy dokument pełen dobrych chęci*, tym razem przedstawiający życie i dokonania Sidneya Poitier: aktora, reżysera, aktywisty. Głosu pokolenia czarnoskórych, którzy jako pierwsi mieli głos.

Był kolejnym Hamiltonem: czarnoskórym człowiekiem z Karaibów, który nic nie miał i osiągnął wszystko dzięki determinacji. Zaskakujące, że oglądamy tutaj prawdziwy wywiad z panem Poitier, jakby kręcili ten dokument, by go opublikować jeszcze za życia aktora (zmarł w tym roku, miesiąc przed 95 urodzinami). Nie mogę znaleźć informacje, kiedy nakręcono część z nim, ale jednak naprawdę słuchamy starego człowieka opowiadającego o młodości: szukaniu pracy, uczeniu się aktorstwa poprzez czytanie gazet razem z radiem, odbiór jego aktorstwa przed widownię – od zachwytu po krytykę.

Nakreślono tu też tło kulturowe, czyli że przed panem Poitier czarnoskórzy aktorzy grali tylko głupków, to były komediowe role. Poitier grywał wyłącznie godnych, dumnych i poważnych ludzi. Wrażenia jednak nie były wyłącznie pozytywne, ponieważ pokazywał czarnych niemal wyłącznie jako „przydatnych czarnych”, którzy zawsze się poświęcają dla dobra białych (finał Ucieczki w kajdanach). No cóż. Podobnie zresztą jak współcześnie pan Żurawiecki zarzuca polskiemu kinu LGBT, że tam gej jest tolerowany wyłącznie wtedy, gdy oddaje nerkę córce.

Ogólnie udany tytuł: oddaje cześć człowiekowi i jego pamięci, uświadamiając wiele tym, którzy o nim wcześniej nie słyszeli. To wystarczy, chociaż nie ma tu słowa wyjaśnienia, dlaczego i po co powstał Tata duch. Twórcy wydają się też nie znać filmu Granice wytrzymałości z 1962 roku, a polecam.

*chociaż ilekroć widzę Ophrę, to czuję, że ona wykorzystuje takie okazje, by się wybić i kreować swój wizerunek, nie ma w niej nic autentycznego.