Dla mnie "Uśmiechnij się" to świetny film, ponieważ widzę w nim studium schizofrenii paranoidalnej. Tego jak powoli zaczyna panować nad życiem osoby chorej, która nie jest w stanie odróżnić omamów od rzeczywistości.

Stąd też główna bohaterka jako psychoterapeutka jest słabym pacjentem. Nie chcę uwierzyć, że sama może być chora, wypiera się typowych objawów, ignoruje traumę z dzieciństwa, która do niej wraca.

Nie znam się na tyle na amerykańskich przepisach, ale w Polsce po wydarzeniach na przyjęciu urodzinowym siostrzeńca zostałaby przymusowo zatrzymana w szpitalu psychiatrycznym jako osoba stanowiąca zagrożenie dla siebie i innych. Mówi się o tym, ale mało jest rzeczywistych działań ku temu w filmie.

Końcówka jest dobrym wstępem do drugiej części.