Zapomnieliśmy o paru istotnych szczegółach. Na samym początku narrator opisuje patologiczne środowisko życia ludzi mieszkających w okolicy, gdzie doszło do tej zbrodni.

Ci sprawcy też kiedyś byli niewinnymi dziećmi. Nie wierzę, że ktoś rodzi się potworem. Sprawa skupia się na oskarżeniu głównie sprawców (w tym matki upośledzonej koksem), policji i opieki społecznej. Dla mnie scena końcowa - jak rozpłakany prokurator ściska biologicznego ojca Gabriela - gangstera, jest nienormalna. Potem zapewnianie nas, że gdyby gangster był ojcem dziecka, to Gabriel by żył. I to niestety nic dobrego nie zapowiada na przyszłość. Pomimo powołania nowych instytucji walki z przemocą. Co potwierdza wręcz nieprawdopodobny ciąg dalszy opowieści - niemal identyczna zbrodnia na dziecku w tym samym miejscu! Patologia, lub granice patologii na każdym kroku. Dobro w tym rejonie świata jest widocznie w takim deficycie, że najdrobniejszy jego przejaw jest jak dzień bez deszczu w Anglii.

W tym kontekście Nietflix nie byłby oczywiście sobą, gdyby nie wtrącił tu wątków "antyrasistowskich" i homofobicznych. Mamy więc "przyłóż do serca" parkę gejów, których namalowano tu jako najlepszych ludzi świata. To może dla równowagi Netflix nakręci film na przykład o Georgu Harasz'u i Douglasie Wirth'ie z Glastonbury? Fakt, że psychopaci używali homofobii do dręczenia dzieci, nie świadczy o tym, że wśród gejów są sami święci i nie ma psychopatów. A teksty o tym, 10-letnie dziecko dokonało "comming-outu", że jest homo - dla mnie to jest po prostu kpina z dzieci autorstwa twórców scenariusza.

Tak, że jak dzieci mają być w tym kraju normalne i szczęśliwe - jak zewsząd jak nie psychole, gangi, narkomani - to geje z dziećmi? System to my wszyscy, którzy z nienormalności robimy normalność.